YANILMADIM...

 Bazen kendinizi hem çok şanslı hemde çok şanssız hissedersiniz... Bu nasıl olur diye sormayın, çünkü bunu defalarca yaşayan bir ben var karşınızda...
  Ben yapım gereği öyle kendimle alakalı çok sır saklamam. Kendimi ne kadar frenlemeye çalışsam da hep bi şekilde kaçar ağzımdan kelimeler... Ama bazen öyle zamanlar oluyor ki ben tam söyleyecekken olaylar gelip beni buluyor. İşte bu şanslı olduğum nokta. Ama tabi işin şanssız kısmı bazen beni o kadar bezdiriyor ki... 
  Tabi bu dediğimden hiçbirşey anlaşılmıyor şimdi. Peki açalım o zaman daha da... O kadar bezdim ki bu durumdan yazmazsam kurtalamayacağım artık.
   Ben ne zaman birinden hoşlansam, hoşlanmayı da geç 'aaa hoşmuş' desem ya o kişinin sevgilisi çıkar ya da benim arkadaşımdan hoşlanıyor olur. Ya da biriyle konuşuyorumdur böyle tam evet oldu bu sefer bağlanabilirim derken başka biriyle konuştuğunu öğrenirim. Ve bu olaylar o kadar kritik anlarda meydana gelir ki ben bazen tam ipin ucundan döndüğümü hissederim. Yani tam o rezil olma noktasından... Evet bu konuda belki çok şanslıyım fakat artık ben bu durumdan o kadar sıkıldım ki her başladığım şeyde acaba bunun kokusu ne zaman çıkar diye düşünüyorum. Ne zaman benim kulağıma gelir başkaları... 
  Bu durum size çok absürd gelebilir hatta yok canım her seferinde de olmaz da diyebilirsiniz. Fakat oluyor... Benim çevremden en uzak, en alakasız kişilerle de konuşsam onlar bir şekilde bulup yine benim çevremden birileriyle konuşmaya devam ediyorlar. Ve bu her seferinde korkunç bir tesadüf eseri benim kulağıma geliyor... Ve her seferinde ben daha büyük bir hayal kırıklığı ve hüsranla yoluma devam ediyorum... Artık bu öyle birşey oldu ki hiç şaşırmıyorum... Hatta bazen haklı çıktığım için kendime seviniyorum... Bak yine YANILMADIM... 
  Çoğu kez düşündüm bu durumu... Niye beni buluyor? Niye hep benim başıma geliyor? Ben mi buluyorum bu insanları elimle koymuş gibi? Ya da onlar mı hep beni buluyor? 
  Bir süre sonra vazgeçtim sorgulamaktan da... Senin kaderin bu herhalde. Demek ki hep kırılman gerekiyor bu şekilde. Demek ki böyle olgunlaşılıyor böyle büyünüyor... Böyle güvenilmiyor insanlara...
  Arkadaşlarım hep diyor; neden bu kadar sertsin? Neden insanlara güvenmiyorsun? Evet buyrun... Sizin başınıza sürekli bu gelse siz nasıl güvenirdiniz? Nasıl inanırdınız sözlerine? Başkalarına da aynı şeyleri söylemediğinden nasıl emin olurdunuz? 
  Ben artık daha fazla kırılmamak için kalın duvarlar ördüm çevreme. Bazen bir umut ışığı gördüğümde çıktığım o duvarlarım her seferinde daha büyük bir hüsranla sonlandı maalesef... 
  Her seferinde daha da büyüdü o duvarlar...