Son zamanlarda ihmal ettim burayı da. Aslında o kadar çok şey oluyor ki hayatımda ama anlatmak zor geliyor artık.
Buraya yazmadan önce kafamda hep bir konu belirlerim ve genel olarak o konu üzerinden gitmeye çalışırım. Bugün konular birbirinden hem biraz bağımsız hem biraz bağımlı. Öyleyse başlayalım. ;)
Öncelikle şu an hayatımın aşk yönünden sakin dönemindeyim. Bir nevi arınıyorum yaşadıklarımdan, hayatıma giren yarım insanlardan... Itiraf edeyim biraz sıkılıyorum bu durumdan. Alışmış kudurmuştan beterdir diye bir laf var ya, işte o biraz benim içinde geçerli. Ama bu benim için gerçekten gerekli olan bir şeydi. O yüzden kendimi zorluyorum. Inşallah biraz daha sabredebilirim. ;)
Hazır konu yarım insanlardan açılmışken, tam 1 sene geçmiş benim zincirlerimi kırmamın, duvarlarımı yıkmamın, insanlara şans vermeye çalışmamın üzerinden.
Koca bir 1 sene...
O kadar insan...
Pişman mıyım?
Değilim sanırım ya. Ne tür insanlarla olamayacağımı öğrenmiş oldum en azından. Tersten gitme benimki. Eleye eleye artık kimlerle olabileceğime doğru gidiyorum.
Düşünüyorum da hayal kırıklıkları, pişmanlıklar, kendine kızmalar, güvensizlikler, çekilen acılar... Şimdi sanki hiçbiri yaşanmamış gibi. Ama tecrübe mıh gibi çakılı insanın beynine. Ben geçen seneki o kapalı, tek bir pencereden bakan, duvarları olan Ecem değilim artık. Her hayatıma giren bir şeyler kattı bana iyi ya da kötü.
Sonuç; insanları (özellikle erkekleri) daha iyi tanıyan ama bir o kadar da onlara daha az güvenen bir Ecem var karşınızda. Bu durum iyi midir kötü müdür o da sizin takdiriniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder