Bazen okurum eski yazdıklarımı günlüğümden... Bu kadar yazı biriktirmişken okumak istedim burayı da. Tarafsız ve bambaşka bir gözle yaşadıklarıma bakmak istedim. Burası benim artık o kadar açık bir defterim olmuş ki en özelimi bile yazmışım buraya.
Hani derler ya bu günler geçince ileride bu zamanlarını gülümseyerek hatırlayacaksın diye... İşte bunu benden fazla yaşayanı yoktur sanırım. Bir zamanlar benim için dünyanın sonu olan şeyler şu an kocaman bir gülümseme sebebim... Hayat işte...
Yaklaşık 7 ay önce bir yazı yazmıştım buraya... Çaresiz bir şekilde birine sesimi duyurmak, ona ulaşmaya çalışmak için bir mektup... O belki de en saf en yalansız şekliyle içimden geçen her şeyi, kalbimdekini yazmıştım. Oraya demiştim ki belki benim hiç farkımda bile değilsindir, belki bunların hepsini ben kafamda kuruyorumdur diye. Bazı şeyleri anlamak için sadece zaman yetiyormuş bazen. Oraya yazdığım herşey doğruymuş. Evet sen benim sadece kafamda yarattığım ve olmasını istediğim kişiymişsin. Sana bu kadar bağlanmamın da bu kadar uğraşmamında tek sebebi buymuş. Ne yazık ki bunu sana anlatamadım, gösteremedim... Belki de iyi oldu böyle olması kimbilir? Şimdi geçmişe bakınca daha fazla saçmalamadığım için mutluyum da...
Bu yazıyı şimdi neden mi yazıyorum? Sana ilk mektubumu buraya yazmıştım istedimki kalbimdeki içimdeki herşeyin bittiğini söyleyen bu son mektubu da buraya yazayım. Yine sen hiçbir şeyin farkında olmadan, bunu okumadan ve her şeyin benim kafamda olup bittiğini anlayarak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder