İlk Sevgili

  Bugün ilginç bir gündü...
  Bugün ilk ve şu ana kadar tek olan sevgilimi gördüm aradan 5 yıl geçtikten sonra. O kadar garip ki bu... Sanki hiç sevgilim olmamış gibi, sanki sadece birbirini eskiden tanıyan, bilen iki insan gibi... Onun beni farkedip farketmediğini bilmiyorum ama beni farketmesini gerçekten isterdim. Şu anki halimi görmesini çok isterdim. Buna isterseniz bencillik, isterseniz ego tatmini deyin. Ama gerçek olan beni kaybettiği için en azından bir 'Ah' demesini isterdim. 
  Gerçi benim buraya böyle sanki çok büyük şeyler yaşamışım gibi yazdığıma bakmayın, o beni hatırlamıyor bile olabilir. Onunla olan ilişkim 2 ay süren, ona göre belkide sıradan bir ergenlik sevgililiğiydi. Aslında benim içinde tek farkı onun benim ilk sevgilim olmasıydı. Ne kadar kolay değil mi? İlk sevgilim demek... O, bunu bilmiyordu bile... Aslında birbirimiz hakkında o kadar çok bilmediğimiz şey vardı ki... Sanki herşey bir yalan üzerine kuruluydu bizde. Abartmıyorum gerçekten yalandı... Onun adı gibi mesela...
  Herşeyin farkında olup bu ilişkiye nasıl başladığımı ben bile şu an çözemiyorum. Onun bir sürü yalanını farkedip hala devam etmiş olmak nasıl bir kelimeyle açıklanır gerçekten bilmiyorum. Ki benim gibi herşeye mantık çerçevesinden bakan biri için O, olabilecek en kötü tercihti. 
  Fakat bu kadar yalanın içinde yaşadıklarımı düşünüyorum da; o kadar da pişman değilim ya. 
  Onu her aklıma getirdiğimde bana söylediği yalanlar değilde, yüzüme o sevgiyle bakan yüzü ve 'seni seviyorum' deyişi geliyor. İlk defa birine bu kadar hayatıma girmesi için izin verişim... O kalın duvarları yıkışım... Hatta elimi ilk tuttuğundaki o heyecanım... 
  Bunlar o kadar önemli şeyler ki benim için. O kadar büyük ki... Belki de tek pişmanlığım değmeyecek biriyle bunları yaşamış olmam. O ilklerin masumiyetini onunla paylaşmış olmam. 
  Tabiki bunların hepsi bir tecrübe insanın hayatında. Sizi başka saçma hatalar yapmaktan koruyan ve o duvarları daha da kalınlaştıran...