Bazen gerçekten çok sinirlenebiliyorum... Hatta çok üzücü olaylara ağlamayan ben sinirlenince bir anda sulugöz bir insana bile dönüşebiliyorum... Ki bu benim çok sevmediğim ve bana göre zayıflık göstergesi olan birşey... O yüzden ağladığımda kimsenin yanımda olmasını da istemem...
En çok sinirlendiren şey beni yapılan haksızlıklardır sanırım... Özellikle yanlış anlaşılmak ve bunu anlatmaya çalışmak ayrı bir sinir durumu... Ki benim sürekli gün içinde enerji harcadığım bir konu...
Haksızlıklara dönersek bazen ara ara geçmişin intikamını alıyorum... Her ne kadar bunu yapmak istemesem, unutmak istesemde herşeyi içimden atamıyorum maalesef... Hani birşey boğazınızda düğümlenir ve gitmez ya işte o bazı şeyler mutlaka çıkmak istiyor oradan... Bu konuda hafızamda maalesef iş başında oluyor herşeyi an be an hatırlatarak...
Bazen sahip olamadıklarıma sinirleniyorum... Sahip olanlardan acısını çıkararak... Bana göre bu da aslında bana yapılmış bir haksızlık... Belki şu an çok bencilce görülebiliyor fakat aslında hepimiz buna kızmıyor muyuz??? Buna şanssızlık diyoruz hayatta boşver diyoruz... Ama... Hep bir içimizden de 'neden ben değil de o?' demiyor muyuz??? İtiraf edin...
Çünkü aslında her ne kadar empati yaptığımızı söylesek de hayatta; bizim için hep 'önce can sonra canan' geliyor... Vee bu artık öyle birşey ki sırf toplum baskısına numaradan hepimiz 'senciliz'...
Yok öyle birşey... Kimbilir kaç kere o televizyonda gördüğümüz kötü olaylar bizim başımıza gelmediği için şükrediyoruz... Sırf kendimizi daha çok düşündüğümüz için... O yüzden bunların hepsi birer 'ikiyüzlülük' aslına bakarsanız... Dışarıya gösterilen bir 'sencillik' ve içten içe büyüyen bir 'bencillik'...
Utanılmalı mı???
Bilmem... Bana kalırsa doğamız böyle bizim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder